|
|
میوه، کیک، به همراه آهنگ "همه چی آرومه" در یک خودروی مدل بالا که بسوی "سعادت آباد" حرکت می کند همگی حسرت یک زندگی ایده آل را برای بیننده ایجاد می کند.
مراسم تولد محسن است اما یک نکته ذهن بیننده را مشغول می کند. چرا یاسی نمی خواهد فرزندش در جشن تولد پدرش باشد. آری این جشن تولد بزرگترهاست. جشنی که هرگز صافی و زلالی جشنهای کودکان را ندارد. آدمهای این فیلم، همه از دید خود کامل هستند و در زندگی روزمره، تنها خود را می بینند و حتی متوجه حضور اطرافیانشان نمی شوند. حتی شخصیت علی نیز بخاطر خودبینی مفرطی که دارد کم کم از افراد دیگر دور می شود.
اوج دورویی و ریا را در اخلاق محسن می بینیم که متاسفانه در جامعه ما در حال افزایش است. هیچ زوجی قادر به این نمی شوند که حتی تا آخر این فیلم، روابط خود را عادی نشان دهند. آدمهایی که سعی می کنند آرامش را در موسیقی جستجو کنند. امری که باعث شده برخلاف جدایی نادر از سیمین که حتی موسیقی متن نداشت این فیلم یک کلکسیون از انواع موسیقی ها باشد. اما گاهی مثل لحظه شکسته شدن لیوان در شام همه چیز آنی سر آنها خراب می شود.
شاید خود را جدا از شخصیتهای این فیلم احساس کنیم اما وقتی به تک تک افراد و زوجها نگاه می کنیم می بینیم چه راحت می توانیم با آنها و خواسته های آنها ارتباط برقرار کنیم. البته شخصیت محسن شخصیتی نیست که بتوانی براحتی جای آن باشی اما باید هزاران بار خود را در جای شخصیت مقابل آن احساس کرده باشی. چون متاسفانه این افراد در جامعه ما کم نیست. ضمنا نباید از بازی خوب حامد بهداد در این نقش غافل شد. نقشی که با توجه به طرز بازی حامد بهداد انگار برای او ساخته شده است و بهتر است که بهداد سعی نکند در نقشی دیگر بازی کند چون جواب خوبی نمی گیرد. به هر حال یک بازیگر خوب لازم نیست که در بازی در همه نقشها استاد باشد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند